Een voorstelling

Ik sta voor de spiegel in de kleedkamer en ben druk in de weer mij voor te bereiden. 

Iemand van het theater is al een tijdje geleden binnengekomen om mij op te halen. Hij staat ongeduldig bij de tafel te wachten. De voorstelling had al lang moeten beginnen, hoor ik steeds in m’n hoofd. Gespannen loop ik door een gang naar de kleine theaterzaal. Halverwege merk ik dat ik de verkeerde sokken aan heb, rode in plaats van gele. Voor mijn zogenaamde sok-act zijn de gele noodzakelijk, ik moet dus weer terug. In de kleedkamer verander ik het haastig. Terwijl ik weer naar de deur loop, kijk ik nog even in de spiegel. Verdorie, mijn mond is nog niet geschminkt. Zenuwachtig schilder ik een rood lijntje rond m’n lippen. Als ik het theaterzaaltje binnenstap, zit er nog een handjevol kinderen op een stoel, de rest rent lawaaierig heen en weer. Zodra ik op het podium sta en bijna alle kinderen zijn gaan zitten, zeg ik dat ik van alles meegenomen heb. ‘We zien niks,’ roepen de kinderen. De schrik slaat me om het hart: het podium is leeg, ik ben al m’n attributen vergeten...

Ik word zwetend wakker en hoor de hond beneden in de kamer zachtjes janken, hij wil eten, ik heb me verslapen.

Tjip de clown
Leermens, april 2012