t Riek allain

t Was op n dinsdag ien september dat golden koets noar t Binnenhof ree. Keuning keek verveeld tou t roamke oet.

Aan kaant van weg stonden minsen te zingen en te swaaien, mor keuning dee niks weerom. Ze bekieken t mor, docht e. Hai haar haile naacht nait sloapen en kon ogen hoast nait open holden. Boetendes haar e hoge nood. 'Ik mout pizzen,' zee e tegen keuningin. Zai zat op t bankje tegenover hom en zee: 'Dat mains nait! Veur wie votgingen heb ik die nog vroagd en dou huifdes nait.' 'Nee, mor nou aal,' zee keuning narreg, 'en hail neudeg ook.' 'Zels t toch nog n haalf uurke opholden mouten,' heurde hai heur zeggen.

Ogen villen hom weer wat tou, mor dou e t Stadspaark ien t vizier kreeg, kon e hom nait laanger bedabbern: hai lait koetsewoagen ho holden en stapte oet. Riddersloagen sprongen onderdoanen oet zied. Keuning laip t paark ien tot gain mins hom meer zain kon. Middenmaank n zee van bloumen lag n dikke boom plat op grond, keuning ging der braidoet op zitten, stoef noast n poar grode padstoulen. Wat n genot hierzoot, docht e, k wol da'k hier haile mirreg blieven kon. Op n stee woar boom stènverröt was, was n rieg mieren drok ien de weer. Ze sjaauwden grode bloaren noar n bult tou. Keuning keek zien ogen oet. 'Wat hemmen ie t apmoal goud op regel,' zee e zachtjes. 'Wat n verschil mit mien riek.'
Weerom ien koets ging t ien draf noar t Binnenhof tou. Ien Ridderzoal legde keuning pepieren aan zied en zee: 'Manlu, vraauwlu en aander lu, troonrede begun ik nait aan, dij hemmen ie op t internet lezen kind. k Wol joe aans wat vertellen.' En doar ging t hin: padstoulen, vogels, mierenusten, ales kwam der over tou. 'En wat doun wie?' Stem sloug hom over. 'Wie helpen iemen om zaip mit gif en rieden swieniegels dood.' Hai wiste swait van kop òf. 'As ik t veur t zeggen haar, din wis ik t wel, din, din...' Doodmuid lait e hom deelzakken op stoul, kop op borst. Minister-prezident buulde noar hem tou en kreeg hom bie scholders.